Zinvol Vegetariër

Ik was vegetariër. Waarom? Omdat ik graag anders wilde zijn. Crispian Mills, zanger van Kula Shaker, was mijn grote voorbeeld: vreemd en vegetariër. Bingo! Van de ene op de andere dag vroeg ik mijn moeder om soep zonder ballen en rijst zonder kip. Dierenleed*. Natuurlijk, het idealisme waarachter je je gaat verschuilen als je ouder bent. Zodat je anderen kunt vertellen hoe verkeerd zij zijn. Achteraf was het echter pure verrijking van het ego. Spijt? Nooit gehad. Onthouding van genot vergrootte het plezier na de onthouding.

Voor mij was en is het heel zinvol om vegetariër te zijn. Heilig overtuigd ben ik van het feit dat als ik geen vegetariër zou zijn geweest, ik nog steeds de aardappel-vlees-groente, de soep uit pakjes, de 'koken is moeilijk/tijdrovend', en de spaghetti is exotisch mentaliteit uit mijn jeugd zou hebben. Gelukkig bepaalde het lot, samen met Crispian Mills, dat het anders zou lopen.

Zinvol dus, het vegetariër-schap, omdat ik zo mijn jeugdige voedsel-'zonden' van mij af heb kunnen werpen. Diversiteit is een gewoonte geworden, evenals nieuwe dingen uitproberen, van een nieuwe ingrediënt tot nieuwe bereidingswijzen. Daarnaast zijn groenten gewoon enorm lekker. Om deze drie redenen alleen al zou iedereen een poosje het vegetariër-schap moeten proberen.

Diversiteit zou, als ik mijn tienerjaren als vleeseter hebben doorgebracht, zelden voorkomen. Nu eet ik echter alles wat voorheen als 'exotisch' beschouwd werd. Plus nog een scala nieuwe dingen die in niet eens bestonden in het voedingsrepertoire van familie: couscous, tempé, tortilla's, kouseband, venkel! Allen worden nu met regelmaat (en liefde) bereid.
Deze diversiteit kwam voort uit een noodzaak, uit een dwangmatige impuls op zoek te gaan naar nieuwe soorten voedsel. Noodzaak, want vleesvervangers vervangen eigenlijk alleen een stukje ruimte op een bord dat op veel betere manieren gevuld kan worden. Blijft deze drang naar nieuwe gastronomische deugden afwezig, dan zal het vegetariër zijn een kortstondige martelgang worden. (mijn zusje hield het een week vol). Echter als deze gezonde portie nieuwsgierigheid aanwezig is, is het een culinaire en vooral smaakvolle ontdekkingstocht. Nieuwe werelden worden ontsloten en aan het einde van de reis (maar houdt deze daadwerkelijk ooit op?) komen er uiteindelijk vanzelf rabarbermoes, humus, linzen-dhal en gestoomde broccoli met misodressing op het bord. Mijn voorraad kast puilt uit met garam masala, ras el hannout, harissa, miso, gedroogde chillivlokken, rijstazijn, golden syrup en tal van ander exotisch klinkende ingrediënten.
De gestoomde broccoli is mijn laatste argument voor het zinvolle vegetariërschap. Groenten zijn zo lekker! Eet er wat meer van, desnoods naast het stukje lamsrack, en het liefst zonder al te veel sauzen en zouten. Frisse jonge spinazie met gehakte tomaat en citroensap; venkel en doperwten met kruiden over de pasta; roergebakken sugar snaps met sojasaus en sesamzaad; geroosterde worteltjes met honing en tijm, of gewoon rauw. De lijst is eindeloos, de combinaties evenzeer.

Al prekende krijg ik plots een onweerstaanbare drang op bospeentjes te knabbelen en cherrytomaatjes tussen mijn kiezen te laten 'poppen'. En ondertussen eten de vogeltjes buiten hun wintervoedsel en krijgt de kat een aai over zijn bol. Dierenliefde is misschien zo gek nog niet.

* Ook ik wordt onpasselijk van beelden van gemartelde dieren, hokjeskippen, 'foie gras' ganzen, zieke varkens, en kuikentjes die bij geboorte de nek worden omgedraaid. Ben nog steeds mens. Vlees eet ik daarom nog steeds niet! Het daadwerkelijk eten van dieren heeft mij echter nooit emotioneel geraakt, behalve een lichtelijk onpasselijk gevoel wanneer het dier nog duidelijk als dier herkenbaar in de mond wordt gestopt. Het idee is heel natuurlijk, en waarschijnlijk een uitvloeisel uit onze oertijd. Vrienden en familie heb ik nooit willen dwingen hun eetgewoonten aan te passen. Het is mijn keuze geweest.